‘D a r k V e l v e t’ NRC 20-07-2022
Violist Julija Hartig maakt mooie autobiografie in noten
Een muzikale autobiografie noemt violist Julija Hartig (1972) haar album Dark Velvet. Daarop staan tien stukken die acht componisten in de loop der jaren voor haar schreven. Het begon met vader Tibor, cellist en componist, met wie zij zich als kind kon verliezen in improvisaties. Drie hiervan vereeuwigde haar vader in 1990 op papier. Sindsdien schreven en bewerkten ook anderen stukken voor de violist die uit het verscheurde Joegoslavië begin jaren negentig naar Nederland kwam. Ze speelt in het Radio Filharmonisch Orkest, het ROctet en Luwdig.
De voor Hartig gemaakte werken hebben uiteenlopend karakters: de verhalende intimiteit staat tegenover het experimenteel oprekken van de vioolklank. Iedere componist verhoudt zich op andere wijze tot haar muzikaliteit. Titelstuk ‘Dark Velvet’, een ode aan Mahler van Isidora Zebeljan, roept een teder beeld van de verstreken tijd op. En die cirkel van vergankelijkheid sluit zich in ‘A song for Isidora’, Calliope Tsoupaki’s in memoriam voor de twee jaar geleden gestorven Zebeljan.
Klassiek
Julija Hartig (viool en zang), Reineke Broekhans (piano), Maja Bogdanovic (cello)
Dark Velvet
———————
English:
Violinist Julija Hartig (1972) calls her album Dark Velvet a musical autobiography. It contains ten pieces that eight composers have written for her over the years. It started with father Tibor, cellist and composer, with whom she could lose herself in improvisations as a child. Three of these her father immortalized on paper in 1990. Since then, others have also written and arranged pieces for the violinist who came to the Netherlands from the torn Yugoslavia in the early 1990s. She plays in the Radio Philharmonic Orchestra, ROctet and Ludwig.
The works made for Hartig have diverse characters: the narrative intimacy is opposed to the experimental stretching of the violin sound. Every composer relates to her musicality in a different way. The title piece 'Dark Velvet', an ode to Mahler by Isidora Zebeljan, evokes a tender image of the elapsed time. And that circle of transience closes in 'A song for Isidora', Calliope Tsoupaki's in memoriam for Zebeljan who died two years ago.
